Niespełna dwa tygodnie po wprowadzeniu w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego oraz pierwszego lockdownu, i na kilka dni przed zainicjowaniem rządowej „tarczy antykryzysowej”, 26 marca 2020 roku, Sex Work Polska – niewielki, nieformalny kolektyw działający na rzecz osób pracujących seksualnie, stworzył Fundusz Kryzysowy dla osób pracujących seksualnie. Fundusz ten miał na celu zebranie środków dla osób pracujących seksualnie, które z powodu epidemii koronawirusa i towarzyszących jej restrykcji, znalazły się w krytycznej sytuacji. „Jak w przypadku każdego kryzysu, osoby najbardziej marginalizowane i wykluczane społecznie są w największym stopniu wystawione na zagrożenie i pozostawione bez wsparcia” podkreślał kolektyw Sex Work Polska w opisie funduszowej zrzutki, zaznaczając równocześnie, że osoby pracujące seksualnie mogą w tym pandemicznym kontekście liczyć tylko na siebie nawzajem i na wsparcie swojej społeczności. Diagnoza ta okazała się podwójnie trafna: podczas gdy kolektywowi udało się wesprzeć bezpośrednimi transferami finansowymi 300 osób pracujących seksualnie, rząd i reprezentujące go instytucje nie objęły osób pracujących seksualnie żadnym programem pomocowym.
W swojej prezentacji chciałabym spojrzeć na ten przykład oddolnej samoorganizacji społeczności osób pracujących seksualnie jako na wyraz około-kryzysowej kolektywnej troski i formę – zapośredniczonego we wzajemnym wsparciu – protestu wobec państwowej (nekro)polityki porzucenia wobec osób świadczących usługi seksualnej. Po pierwsze, bazując na wiedzy uzyskanej w ramach trwającego przez cały okres pandemii outreachu w społeczności osób pracujących seksualnie w Warszawie, pokażę różne mechanizmy oraz praktyki uniewidzialniania i wykluczania osób świadczących usługi seksualne z możliwości uzyskania instytucjonalnego, około-pandemicznego wsparcia. Po drugie, odwołując się do wypracowanych na gruncie nauk humanistycznych i społecznych konceptualizacji nekropolityki (np. Agamben, Mdembe) oraz porzucenia (np. Biehl, Povinelli, Willis), uchwycę te polityczne, legislacyjne oraz implementacyjne mechanizmy i praktyki wykluczania i uniewidzialniania osób pracujących seksualnie w kategoriach polityki porzucenia, zakładającej wstrzymanie instytucjonalnej ochrony, wsparcia czy pomocy w sytuacji kryzysu. Po trzecie, zinterpretuję społecznościową i pozainstytucjonalną interwencję Sex Work Polska (w formie Funduszu Kryzysowego oraz innych realizowanych przez kolektyw działań skierowanych do osób pracujących seksualnie w Polsce w kontekście pandemii) jako antynekropolityczną praktykę/praxis osadzoną w etyce radykalnej solidarności i troski (za Dziuban & Dziuban). W końcu, podążając tropem Deana Spade’a, potraktuję tę praktykę wzajemnej pomocy (także) jako strategię protestu: demaskowania, kontestowania i krytyki strukturalnej przemocy wpisanej w politykę porzucenia oraz narzędzie oddolnej samoorganizacji.