Uprzywilejowana pozycja katolicyzmu w Polsce przekłada się na możliwość kształtowania rzeczywistości społecznej, w tym na sferę polityki. Status i pozycja katolicyzmu są uznane za stałe, instytucjonalnie wspierane, ale jak każda zafiksowana artykulacja społecznego porządku podlegają one nieustanemu podważaniu ze strony alternatywnych praktyk i artykulacji. Jedną z najbardziej widocznych prób podważenie tej hegemonicznej pozycji katolicyzmu i Kościoła były Czarne Protesty z lat 2016-2020. Były one nie tylko formą sprzeciwu wobec zaostrzania prawa aborcyjnego w Polsce, ale także przestrzenią wytwarzania praktyk oporu wobec powiązaniu państwa, religii i narodu oraz płci.
Celem naszego prezentacji będzie pokazanie za pomocą jakiego typu praktyk i z wykorzystaniem jakich środków uczestniczki Czarnych Protestów kwestionują pozycję katolicyzmu i Kościoła (rzymsko)katolickiego w Polsce oraz jaki kształt relacji pomiędzy narodem, państwem, religią oraz jednostką postulują.
