Tożsamość seksualna w najprostszym i najbardziej ogólnym rozumieniu to odpowiedź na pytanie „kim jestem? w odniesieniu do aspektów związanych z seksualnością jednostki. Zawiera ona szereg przekonań i odczuć związanych z seksualnością, dotyczących m.in. orientacji, preferencji seksualnych, specyfiki ekspresji seksualnej, typu preferowanych partnerów itp. Tożsamość normatywna opiera się przede wszystkim na zgodności trzech filarów: kiedy płeć biologiczna determinuje płeć kulturową, płeć kulturowa zaś zakłada konieczność heteroseksualności. Jakkolwiek procesy kreowania tożsamości mogą wyglądać odmiennie w przypadku konkretnych jednostek, to można uznać, iż heteroseksualne osoby cispłciowe, które wpisują się w dominujący system norm i znaczeń seksualnych, mają przed sobą prostszą i wymagającą mniej refleksyjności drogę tożsamościową aniżeli osoby nieheteronormatywne. Kreowanie nieheteronormatywnej tożsamości seksualnej jest złożonym i często trudnym procesem. W przeciwieństwie do członków innych grup mniejszościowych (np. etnicznych czy rasowych), znaczna większość osób nieheteroseksualnych nie wychowuje się w społeczności podobnych osób, którzy mogą tę tożsamość wspierać i dostarczać wzorców identyfikacyjnych. Ilustracje specyfiki konstruowania tożsamości nienormatywnych zostaną przedstawione na przykładzie doświadczeń homoseksualnych mężczyzn, respondentów wywiadów narracyjno-biograficznych, których pierwsze etapy kreowania tożsamości seksualnej przypadały na lata PRL, a więc czasy tabuizacji homoseksualności. Wnioski z zaprezentowanych fragmentów badań potwierdzają adekwatność klasycznych tożsamościowych modeli sekwencyjnych do analizy doświadczeń gejów będących obecnie w dojrzałym i starszym wieku. Ilustrują to, jak kluczowe znaczenie dla procesów kreowania nieheteronormatywnych tożsamości seksualnych mają warunki społeczno-kulturowe.