Narracja jest strukturą ludzkiego poznania czy rozumienia (Rosner, 2006). Przez narracje czerpiemy wiedzę, rozumiemy, ale i nadajemy sens rzeczywistości, za ich pośrednictwem konstruujemy społeczną tożsamość (Somers, 1994). Ludzie są twórcami narracji, które manifestują się w różnorodnych formach i są wyrażane poprzez różne nośniki – przy czym uwzględnić należy zarówno narracje o fikcji, jak i o faktach. Jednakże podejście narracyjne może być wykorzystywane nie tylko do badania opowieści konstruowanych przez jednostki, ale również do analizy opowieści o przestrzeni. Miasta podzielone stanowią szczególny rodzaj przestrzeni, która zazwyczaj znajduje się „pomiędzy” – dwoma lub więcej państwami narodowymi, grupami etnicznymi lub kulturami. Zatem również relacje i praktyki społeczne, a także i opowieści o mieście mogą przekraczać granice państwowe i przybierać formy transgraniczne, odwołując się do narracji „sąsiadów”.
Celem referatu jest omówienie modelu analizy narracji, zastosowanego do badania narracji w przestrzeni miast podzielonych, a następnie pokazanie na wybranych przykładach, jak opowieści o mieście podzielonym mogą być zrekonstruowane przy wykorzystaniu różnych źródeł – dokumentów strategicznych, komunikatów dostępnych w przestrzeni miejskiej oraz wypowiedzi pozyskanych w ramach wywiadów grupowych (FGI) – i zastosowaniu zróżnicowanych metodologii. To opowieść wielogłosowa i wielowątkowa, przez to ciekawa, ale zarazem trudna do zrekonstruowania i przedstawienia (opowiedzenia) przez badaczki i badaczy.
Referat oparty jest na wynikach projektu badawczego „(De/Re)Konstruowanie granic — narracje i imaginacje o miastach podzielonych w Europie Środkowej w perspektywie porównawczej”, który został sfinansowany z grantu NCN.
