Moja prezentacja koncentruje się na narracjach o macierzyństwie w polskiej sztuce krytycznej kobiet po 1989 roku, którą postrzegam jako kluczowe miejsce opowieści de(re)konstruujących znaczenie płci. Polska sztuka krytyczna kobiet po 1989 roku jest obszarem, w którym artystki dekomponują historyczną doxę macierzyństwa i nadają jej nowe znaczenie(-a) w powiązaniu z obywatelstwem kobiet oraz u-ważnieniem ich indywidualnych doświadczeń za sprawą swego rodzaju publicznych opowieści o macierzyństwie i matkowaniu.
Prezentacja odwołuje się do krytycznej teorii feministycznej (m.in. Julii Kristevej) oraz teorii politycznej (m.in. Hannah Arendt). Na tle różnorodnych przykładów prac polskich artystek krytycznych oraz ich narracji o macierzyństwie/matkowaniu i obywatelstwie po 1989 roku, w szczególny sposób pragnę skupić się na twórczości Joanny Rajkowskiej. Pokazuję, że jej krytyczno-artystyczne publiczne ekspresje indywidualnej refleksyjności, sprawczości i pamięci w takich pracach jak „List do Róży” czy „Pasaż Róży” oferują wgląd w indywidualną narrację o macierzyństwie, łącząc je z fizykalną przestrzenią miejską jak i wplatają je w dyskursywną sferę publiczną. Twierdzę, że poprzez konstruowanie narracji o doświadczeniu macierzyństwa w kontekście publicznym, w tym miejskim, artystki krytyczne, podkreślają zarówno rolę kobiet, jak i polityczny charakter opowieści o rodzeniu i dbałości o dzieci, a tym samym legitymizują nie tylko roszczenia kobiet związane z obecnością w sferze publicznej ale i te, wspierające u-mocnienie (empowerment) kobiet.