Ostatnie kilkanaście lat przyniosło dynamiczny rozwój socjologii niepełnosprawności w Polsce. Jego owocem jest dorobek teoretyczny i badawczy poświęcony m.in. społeczno-ekonomicznej diagnozie sytuacji środowiska osób z niepełnosprawnością, identyfikacji czynników położenia, w tym także adresowanej do tego środowiska polityce społecznej i jakości funkcjonującego systemu rehabilitacji, opieki i wsparcia. Ważnym nurtem w prowadzonych przez socjologów badaniach był lokalny wymiar egzystencji osób z niepełnosprawnościami i warunkująca go infrastruktura wsparcia. Istotność tego nurtu wynikała z praktycznego znaczenia czynionych przez badaczy ustaleń i rekomendacji dotyczących poprawy warunków codziennego życia, pracy i wielowymiarowej aktywności osób z niepełnosprawnością. Dotychczas nie była bliżej rozpoznawana efektywność wykonywanego przez socjologów niepełnosprawności wysiłku mającego służyć kreowaniu (na poziomie rządowym, samorządowym i pozarządowym) korzystnych dla osób z niepełnosprawnościami nowych rozwiązań w sferze prawnej, instytucjonalnej, ekonomicznej, politycznej oraz społecznej zmieniających realia środowisk lokalnych. Pytaniami, na które podjęta zostanie w referacie próba odpowiedzi są: czy i w jakim stopniu socjologiczny wysiłek badawczy i formułowane rekomendacje przyczyniają się do zmian warunków decydujących o położeniu osób z niepełnosprawnościami w środowiskach lokalnych? Czy i jakie praktyczne rezultaty wysiłek ten przynosi dla systemu wspierania osób niepełnosprawnych oraz dla procesu ich rehabilitacji i integracji społecznej? Warto zauważyć, że postawione pytania są jednocześnie pytaniami o rzeczywistą funkcję społeczną socjologii niepełnosprawności, jako subdyscypliny naukowej.