Sytuacja epidemiczna, związana z wirusem Sars-Cov-2 w Polsce ujawniła mocne i słabe strony systemów wsparcia osób o szczególnych potrzebach społecznych. Jedną z grup, które były w szczególny sposób narażone w sytuacji epidemicznej na ryzyko zakażenia i związanych z nim konsekwencji były osoby starsze i ich otoczenie. To dla nich i dla instytucji społecznych epidemia COVID-19 stanowiła wyzwanie. Na pierwszej linii pomocy seniorom znalazły się instytucje pomocowe – publiczne, obywatelskie, a także inicjatywy nieformalne i oddolne. To doświadczenie pokazało, jakie są najistotniejsze przesłanki skutecznej pomocy seniorom, co może pomóc w tworzeniu właściwych dla zaspokajania potrzeb osób starszych i ich otoczenia narzędzi i metod oddziaływań w podobnych kryzysowych sytuacjach, ale też w rzeczywistości optymalnego, systematycznego pomagania.
Celem wystąpienia jest ukazanie tych przesłanek, które w swej istocie odsyłają do korzeni pomagania, tworzących elementarne zasady relacji, komunikacji i współpracy. COVID-19 ujawnił nie tyle rzeczy ukryte i wcześniej nieznane, co ukryte, choć doskonale znane i często zapominane, pomógł zwrócić się ku korzeniom pomagania i ukazał oś, wokół której każdy system wsparcia, niezależnie od złożoności strategii, programów i projektów, ma być tworzony.