Historycznie katolicyzm jest bardzo ważnym elementem tożsamości narodowej Polaków. Proces demokratycznej transformacji, rozpoczętej w 1989 roku i towarzyszące temu zmiany wszedł w nową fazę w 2015 roku, po wygraniu wyborów parlamentarnych i prezydenckich przez partie prawicowe (Zjednoczona Prawica – ZP). Jest to okres w którym mamy do czynienia z istotnym paradoksem – z jednej strony intensyfikuje się obecność Kościoła rzymskokatolickiego w przestrzeni publicznej, z drugiej zaś – ma miejsce prywatyzacja religii i sekularyzacja, obejmująca stopniowo coraz większą część polskiego społeczeństwa, w szczególnym stopniu młodzież. W tym kontekście szczególnie interesująca wydaje się refleksja nad tym, jak politycy partii prawicowych przywołują religię by legitymizować określoną wizję polskości. Analizie poddane zostaną publiczne wypowiedzi liderów partii, w których pojawiają się odniesienia do religii, a także informacje medialne, sytuujące polityków w religijnym kontekście (nabożeństwa, pielgrzymki itp.) w celu zrekonstruowania a. sposobu rozumienia przez nich religii, b. roli przypisywanej religii w tożsamości narodowej Polaków, c. funkcjonalności tych konstrukcji w kontekście politycznych orientacji i podziałów w polskim społeczeństwie.