W wystąpieniu zwracam uwagę na kondycję współczesnej, polskiej młodzieży u progu dorosłości, ze szczególnym uwzględnieniem perspektywy socjologii religii. Zakładam, że świat wierzeń, tożsamości młodych osób oraz ich orientacje rytualne są w jakiś sposób „odmienne” od tych, które dane mi było poznawać pod koniec pierwszej dekady XXI wieku.
W swoich rozważaniach odwołuję się do optyki badań dynamicznych, w których wykorzystałam m.in.strategię ilościową. O ile w 2009 roku podmiotem moich zainteresowań byli maturzyści z regionu świętokrzyskiego (1111 respondentów), o tyle w 2020 roku stali się nimi uczniowie kieleckich szkół średnich oraz metropolii warszawskiej (po 630 respondentów).
Interesujące są pytania dotyczące uwarunkowań oraz specyfiki przyspieszonej deinstytucjonalizacji stosunku młodzieży do religii, zwłaszcza w obszarze praktyk, moralności i wychowania religijnego, a także w zakresie znaczeń przypisywanych obrzędowości świątecznej. Epizody rytualne nie modyfikują w istotny sposób młodzieżowego moratorium, a zarazem kulturowego „zawieszenia”, a indywidualizm i subiektywizm nie sprzyjają pojawieniu się kryterium, którego spełnienie pozwoliłoby wyjść z etapu eksperymentowania.
Można jednak przypuszczać, że w warunkach traumy spowodowanej pandemią, a obecnie zagrożeniem wojną w Europie, wzrośnie liczba młodych ludzi, którzy stawiają pytania o przedmiot swojej wiary, o charakter towarzyszącej jej motywacji oraz o rodzaj związanych z nią zachowań, także tych, które odwołują się do tradycji.