Inspiracją dla rozważań, które chciałbym podjąć w niniejszym referacie, stały się osoby na-zwane przeze mnie „duchowymi nomadami”. Są to ludzie, którzy zdecydowali się wyemigrować z Polski, a powodem dla ich emigracji stało się pragnienie zaspokojenia swych potrzeb duchowych. Realizując pośród nich badanie, prowadząc z nimi rozmowy, odkryłem, że zanim wkroczyli na swą drogę, zanim zrobili pierwszy krok w nieznane, doświadczyli „kryzysu duchowego”. To na nim chciałbym skupić naszą uwagę.
W referacie zamierzam przybliżyć składające się na niego stany, obejmujące: brak poczucia sensu („brak celu”, znudzenie, pustkę), poczucie bezsilności (określane mianem „ugrzęźnięcia”, porównywane do „utkwienia w pułapce”) oraz wyczerpanie (przyjmujące postać zmęczenia, przejawiające się w dolegliwościach somatycznych). Ponadto, opowiem o tym, w jaki sposób „nomadzi” stawiali czoła „kryzysowi” i na ile skuteczne były te ich zmagania. Wreszcie, kończąc referat, chciałbym spojrzeć na ów „kryzys” z szerszej perspektywy i zastanowić się, czy nie jest on czasem przejawem większego procesu, dotykającego nas wszystkich.