Przyszłość zdaje się niepewna i niepokojąca. Rożne odmiany radykalizmu wskazywane są jako potencjalna przyczyna rozkładu i ostatecznej destrukcji. Potwierdza to historia samego pojęcia „radykalizmu” utożsamianego dziś niemal wyłącznie z groźnymi manifestacjami ekstremizmu, ruchami przemocy i reakcji, czy terroryzmem, który wiedzie do konfliktów i wojen. W tej wykładni radykalizmu nie ma już miejsca na ruchy modernizacji i postępu, choć pierwotnie tzw. „powrót do korzeni”, zawierający się w źródłach tego słowa, zawierał aspiracje tworzenia lepszego świata. Dotyczyło to zarówno „burżuazyjnego radykalizmu” J. Benthama, co „arystokratycznego radykalizmu” Nietzschego. Teoretyczne analizy, które odnaleźć można np. w pracach nieżyjącej już Grażyny Żurkowskiej, czy też moich własnych, zawartych w książce Cień Radykalizmu; Pojęcie Radykalizmu w świetle teorii ruchów społecznych, pozwalają również dostrzec pewne trwałe cechy radykalnej osobowości, a tym samym zarysować zręby antropologii radykalnej całkowicie odmiennej od tej, która dominuje nie tylko w wyobrażeniach potocznych, ale i badaniach naukowych. W proponowanym przeze mnie wykładzie pragnę się podzielić wynikami moich badań w tym zakresie.