Porządek społeczny odzwierciedlony w przestrzeniach pracy związanych z industrializacją – tradycyjnych przestrzeniach produkcyjnych czy biurowych ustępuje współcześnie nowym relacjom o charakterze przestrzenno-czasowym związanych z pracą. Nowe rozwiązania organizacyjne (na przykład hot desking, coworking), menadżerskie (zespoły projektowe) i technologiczne (wi-fi, chmury, druk 3D) oraz pandemiczne i postpandemiczne realia przestrzeni miejskich i biurowych w XXI wieku redefiniują i pojęcie miejsca i krajobrazu pracy.

Nowe rozwiązania przestrzenne związane z miejscami pracy mają przyczynić się do wzrostu produktywności i innowacyjności, mają też prowadzić do bardziej przyjaznej kultury organizacyjnej. W rzeczywistości generują jednak istotne problemy dla bezpośrednich użytkowników. Zmuszają ich do nieustannego redefiniowania i negocjowania siebie jako przydatnej i kreatywnej jednostki. Mogą też wzbudzać lęk przed przypadkowością i nieprzewidywalnością otoczenia. Ten proces konstruowania swojej osobowości w kontekście pracy został opisany przez wielu badaczy współczesności (Giddens 2012; Sennet, 2006; Bauman, 2011), a w ostatnich dwóch latach dodatkowo urefleksyjniony przez pandemię.

Chcielibyśmy zaprosić Badaczy_ki do krytycznej refleksji nad tym jak kontekst przestrzeni pracy zmienia i odzwierciedla szersze zmian społeczne i przestrzenne. Interesują nas analizy z zakresu antropologii kulturowej, socjologii, porównawczych studiów kulturowych, geografii społecznej i ekonomicznej. Cenne byłyby również krytyczne głosy praktyków czy osób projektujących ten kontekst. instytucjonalne. Uważamy jednak, że krytyka musi być poparta empirią, dlatego interesują nas wyniki badań własnych, metaanalizy, lub obserwacje praktyk. Mile widziane będą badania prowadzone metodami jakościowymi, ilościowymi, mieszanymi, jak i interwencyjnymi.