Szkoła jako instytucja reprezentująca i urzeczywistniająca hegemoniczny porządek społeczny jest kulturą dominującą. Jednak jak wskazuje M. Foucault, tam gdzie jest władza, jest też opór. A zatem w szkole obok kultury dominującej istnieje też kultura oporu, która posiada różne przejawy. Kultura oporu jest zatem częścią kultury szkoły. Jednak każda szkoła posiada swoją specyficzną kulturę, w której nierozerwana relacja między kulturą dominacji a kulturą oporu, jest odmienna. Jedne kultury sa bardziej hegemoniczne, inne – bardziej wyzwalające. Warto zatem rozpoznać i analizować specyfikę kultury danej placówki jaką jest szkoła.
W wystąpieniu zaprezentuję cechy kultury oporu szkoły oraz trzy tworzące ją wymiary: wymiar działań, wymiar motywacji oraz wymiar przestrzeni. Wymiary te bazują na polaryzacjach – swoistych kontinuach- za pośrednictwem których można opisać akty oporu uczniów, nauczycieli, rodziców, a także innych aktorów życia szkoły. Ramy teoretyczne prezentowanych analiz tworzy teoria dzielenia postrzegalnego, policji i polityki Jacquesa Rancière.