W dyskursie medialnym zaangażowanie ekologiczne przeciwstawiane jest często interesowi narodowemu. Podobnie wartości prośrodowiskowe są często ukazywane jako niezgodne z przywiązaniem do grupy narodowej. W serii badań sondażowych pokazujemy, że obraz ten jest o wiele bardziej skomplikowany. Sama identyfikacja z grupą narodową może przyjmować dwa podstawowe wymiary. Pierwsza z nich (bezpieczna) opiera się na poczucie przynależności i wspólnoty z innymi przedstawicielami grupy własnej. Druga (defensywna) opiera się na potrzebie uznania wielkości grupy narodowej przez innych. Nasze badania wskazują, że defensywna forma tożsamości związane jest z poparciem dla działań o charakterze antyśrodowiskowym – a więc np. wycinki Puszczy Białowieskiej, czy rozwoju energetyki węglowej w Polsce. Podobnie osoby o defensywnej formie tożsamości narodowej deklarują z mniejszym prawdopodobieństwem chęć podjęcia działań indywidualnych, które miałyby ograniczyć zmianę klimatu i podjęcia osobistych wyrzeczeń w tym celu. W badaniach pokazujemy też możliwe mechanizmy pośredniczące odpowiedzialne za te wyniki, a więc np. przekonanie o potrzebie podtrzymywania suwerenności Polski poprzez przeciwstawianie się działaniom ekologicznym, czy też poparcie dla teorii spiskowych związanych z polską energetyką. Podobnych efektów nie obserwuje się jednak dla bezpiecznej formy przywiązania narodowego.