W debatach prezydenckich roku 2020 niczym w zwierciadle odbijały się dyskursy najważniejszych polskich ugrupowań politycznych. W niniejszej pracy cztery debaty z tego roku analizowane są pod kątem wykorzystania przez kandydatów na prezydenta dyskursów wstrętu w kontekście kreowania swojego wizerunku w warunkach polityki postdemokratycznej. Wyszczególnionych zostaje 26 strategii uwstrętniania wykorzystywanych przez kandydatów do ataków na poszczególne jednostki i kreowania w ten sposób obrazu wspólnego wroga. Dywersyfikacja strategii uwstrętniania okazuje się podstawowym mechanizmem różnicowania dyskursów kandydatów w obliczu walki o głosy
wyborców, co szczególnie mocno ujawnia się podczas analizy debat przed drugą turą wyborów. Praca kończy się wnioskiem umieszczającym wstręt w centrum postdemokratycznej polityki polskiej, opierającej się na wyborze kandydata najlepiej reprezentującego odrazę obywateli.