Celem naszego wystąpienia jest przedstawienie zmian w metodologii badania religijności w Polsce od okresu międzywojennego do współczesności. Skupiając się głównie na badaniach ilościowych, przedstawimy zróżnicowanie i ewolucję podejść badawczych: od zmian pytań zadawanych w kolejnych Spisach Powszechnych, zakresie wskaźników w badaniach społeczności lokalnych realizowanych w Polsce do lat 90., poprzez międzykrajowe badania porównawcze (ESS, EVS) realizowane w ostatnich dekadach.
Bazując na informacjach pochodzących z tych badań, próbujemy zrekonstruować tendencje w pięciu podstawowych wymiarach religijności polskiego społeczeństwa: identyfikacja, partycypacja w praktykach publicznych, praktyki prywatne, znaczenie religii oraz wiara w zjawiska nadnaturalne. Przyglądamy się również wskaźnikom używanym przez organizacje kościelne, takie jak liczba powołań, communicantes oraz dominicantes. Ważnym aspektem naszych analiz jest też dostrzeżenie przemian zachodzących w konceptualizacji pojęcia religii i religijności w środowisku polskich socjologów i ich wpływu na prowadzone badania i uzyskiwane wyniki.
Nasze analizy wskazują na wzrost poziomu sekularyzacji w różnych wymiarach praktyk religijnych, choć możliwości dokonywania precyzyjnych porównań w długiej perspektywie czasu są ograniczone.
