Celem prezentacji jest przedstawienie najważniejszych wniosków dotyczących recepcji oraz sposobów wykorzystania wyników badania przeprowadzonego w 2017 roku. Pytanie, na które spróbuję odpowiedzieć dotyczy tego, co dzieje się z wiedzą wytworzoną w toku oraz w efekcie badań po tym, gdy zostaje opublikowany raport. Przedstawione w prezentacji wnioski można potraktować co najwyżej jako przyczynek do szerszej debaty na temat funkcjonowania wiedzy z badań społecznych w życiu publicznym, poza akademią. Przedstawione studium ma jednak charakter empiryczny. Na tle licznych debat teoretycznych oraz projektów reform moje wystąpienie będzie głosem „z dołu” – osadzonym w danych pochodzących z wywiadów indywidualnych, na temat konkretnego badania, które, w zamierzeniu, miało być użyteczne dla swoich głównych odbiorców i interesariuszy.
Badania, które są obiektem mojego zainteresowania, miały miejsce w 2017 roku i dotyczyły wpływu czterech największych lubelskich festiwali o tematyce kulturalnej na rozwój społeczno-gospodarczy miasta. Zostały zrealizowane przez zespół badawczy składający się z pracowników akademickich oraz studentów na zlecenie Warsztatów Kultury (samorządowej instytucji kultury, organizatora badanych wydarzeń). Projekt był dofinansowany z programu „Rozwój sektorów kreatywnych” Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Od początku badania były projektowane w taki sposób, aby były możliwie użyteczne dla osób zaangażowanych w organizacje festiwali, głównie menadżerów i animatorów kultury oraz lokalnych urzędników (wspólnie definiowaliśmy, co ta użyteczność miałaby oznaczać). Jednocześnie, musieliśmy sprostać założeniom konkursu grantowego oraz wynikającym z nich formalnym ograniczeniom. Osoby należące do wymienionych wyżej grup docelowych były włączone w realizację badań (projektowanie narzędzi, częściowo również analizę danych, formułowanie najbardziej ogólnych wniosków oraz rekomendacji). Po zakończeniu analiz zorganizowaliśmy trzy spotkania podsumowujące robocze wnioski, połączone z rundą uwag, wspólnym namysłem i dyskusją (dwa z nich były przeznaczone wyłącznie dla wąskiego grona związanego z organizatorami; jedno miało charakter otwarty i popularnonaukowy). Raport z badań został opublikowany online (https://warsztatykultury.pl/wp-content/uploads/2018/02/Wpływ-lubelskich-festiwali-plenerowych-na-rozwój-gospodarczy-i-społeczny-miasta-RAPORT.pdf) oraz w wersji papierowej.
Na przełomie 2017 i 2018 roku, w czasie spotkań podsumowujących projekt, można było odnieść wrażenie, że obecni wówczas menadżerzy, animatorzy i urzędnicy uznają raport za wiarygodne źródło wiedzy, która ma dla nich dużą wagę – zarówno w kontekście działalności zawodowej, jak i w sensie prywatnym (w odniesieniu do biograficznych doświadczeń współtworzenia badanych wydarzeń lub lokalnych polityk kulturalnych). W 2020 roku zrealizowałam pierwszą turę wywiadów indywidualnych z osobami, które należały do głównych grup docelowych i które były obecne na jednym ze spotkań podsumowujących badania. Z zebranych wówczas danych wynika, że z raportów zapamiętane zostały pojedyncze informacje, i to zdecydowanie nie te, które sam zespół starał się akcentować. Rekomendacje, które w 2017 roku były formułowane w toku dyskusji i zyskały aprobatę zaangażowanych stron jeszcze przed momentem ich opublikowania, właściwie nie pojawiają się jako kontekst jakichkolwiek działań czy namysłu. Wniosków używano do uzasadniania podjętych wcześniej decyzji lub potwierdzenia słuszności stawianych tez; nie przynoszą one żadnych wyraźnych efektów poznawczych.
W 2022 roku planuję powrócić do moich rozmówców i dowiedzieć się, czy przez ostatnie dwa lata raport w ogóle funkcjonował w ich praktykach. Pojawia się tu pytanie, czy w momencie, gdy „rzeczywistość festiwalowa po prostu przestała istnieć” (jak to stwierdził jeden z moich rozmówców), wiedza uzyskana w efekcie badania ulega całkowitej dezaktualizacji, czy raczej staje się obiektem nowych rodzajów praktyk.