Architektura, rozumiana jako dziedzina artystyczna kształtująca obraz miasta, stanowi niezwykle istotny element sztuk wizualnych. Te, jak wskazuje ich nazwa, odbierane są w przeważającym stopniu przez użytkowników, obserwatorów, widzów za pomocą zmysłu wzroku. Zatem jaki wizerunek miasta powstaje w wyobrażeniach osób niedowidzących i ociemniałych? Czy wzrok determinuje odbiór środowiska zurbanizowanego? I czy pozawzrokowa percepcja przestrzeni zurbanizowanej tak bardzo różni się od tej opartej na patrzeniu?
Odpowiedzi na powyższe pytania zostaną rozpatrzone w oparciu o uwarunkowania dotyczące edukacji architektonicznej wpisanej w nurt projektowania uniwersalnego, czyli takiej, która nie wyklucza żadnej potencjalnej grupy jej uczestników, bez względu na ich dysfunkcje fizyczne czy neuroatypowe.
Celem referatu jest przedstawienie wyników badań komparatywnych przeprowadzonych w przestrzeni miejskiej, których podmiotem były osoby zdrowe i użytkownicy miasta z dysfunkcją wzroku. Wyniki badań, zostaną zestawione z prezentacją dotychczasowego zasobu narzędzi stosowanych do przekazywania wiadomości z zakresu edukacji architektonicznej i urbanistycznej dla osób niewidomych i niedowidzących.
Doświadczanie architektury to ważny element rzeczywistości społecznej, w którym zachodzi przemiana edukacyjna i stopniowo przezwyciężana jest odrębność postrzegania tego co wizualne od tego co odczuwalne zmysłami pozawzrokowymi.