Uczelnie wyższe stają przed wciąż rosnącą liczbą wyzwań organizacyjnych, kulturowych, ekonomicznych czy politycznych. Jednym z takich wyzwań jest rosnące oczekiwanie różnych członków wspólnoty akademickiej – studentów, doktorantów, pracowników – zapewniania bezpiecznej i wolnej od dyskryminacji przestrzeni pracy i studiowania. Oczekiwania wobec kultury pracy i kultury organizacyjnej są coraz wyższe. Formułowane są one ze strony samych osób studiujących i pracujących w uczelniach wyższych jak i ze strony otoczenia społecznego i instytucjonalnego.
Edukacja antydyskryminacyjna, kojarzona do tej pory raczej ze szkolnictwem niższym i średnim, wchodzi powoli do polskich szkół wyższych i do pewnego stopnia jest odpowiedzią na te oczekiwania. Istotną zmianę przynoszą w tym zakresie m. in. przyjmowane przez polskie uczelnie Gender Equality Plans (GEP). Niezależnie od motywacji powodującej, że dana uczelnia przyjmuje GEP (mogą to być przekonania ideowe czy lęk przed wykluczeniem z możliwości pozyskiwania grantów w ramach programu Horizon Europe) ich obowiązkowym elementem są szkolenia dotyczące tematyki równości płci i nieuświadomionych uprzedzeń dotyczących płci, organizowane nie tylko dla studentów, ale także dla pracowników, w tym pracowników zajmujących pozycje kierownicze. Osobami nauczanymi są w tym przypadku nauczyciele akademiccy nie zawsze nawykli do takiej zamiany ról. Zmiana ta jest w przynajmniej w pewnym stopniu odzwierciedleniem społecznych przemian kruszących zastane nawyki mentalne i zasady instytucjonalne.
Wystąpienie będzie dotyczyło z jednej strony założeń ideowych edukacji antydyskryminacyjnej w uczelniach wyższych i jej postulowanych treści (dotyczących zarówno równości płci jak i innych kwestii równościowych), a z drugiej strony powoli kształtującej się specyfiki takiej edukacji na uczelniach wyższych. Przeanalizowane zostaną plany edukacyjne będące częścią ostatnio przyjętych Gender Equality Plans oraz przykłady już realizowanych programów szkoleniowych.
