W społeczeństwie ryzyka i w czasach rosnącej niepewności od edukacji oczekuje się przygotowania jednostki do życia w płynnej rzeczywistości. Nie sposób jednak mówić o roli edukacji bez zapewnienia poczucia bezpieczeństwa w instytucji, w której ten proces zachodzi. Aby działania na rzecz bezpieczeństwa były sprawne i celowe powinny opierać się na poznaniu wyjściowego stanu rzeczy, a co za tym idzie odpowiadać bieżącym potrzebom. Współcześnie nie kwestionuje się zasadności prowadzenia badań nad bezpieczeństwem, jednakże w polskim kontekście wciąż zbyt mało uwagi poświęca się kwestii diagnozy bezpieczeństwa osobistego na uczelniach. Jak wiadomo diagnoza istniejącego stanu jest pierwszym i zarazem niezbędnym etapem działania (przed projektowaniem nowych stanów rzeczy, zmian i usprawnień oraz wdrażaniem projektu z kontrolą tejże realizacji).
Celem referatu jest ukazanie roli diagnozy w zapewnianiu bezpieczeństwa osób studiujących i przygotowujących rozprawy doktorskie na przykładzie Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. We wstępie skonceptualizowano bezpieczeństwo osobiste oraz dokonano przeglądu badań nad bezpieczeństwem w polskich szkołach wyższych. W drugiej części przeanalizowano metodologię badań Uniwersytetu Jagiellońskiego nad bezpieczeństwem osobistym osób studiujących. W trzeciej części poddano analizie wyniki badań ankietowych prowadzonych na UJ w latach 2012–2021 (tj. Barometr Satysfakcji Studenckiej oraz Badanie bezpieczeństwa i równego traktowania). Referat zamykają najważniejsze wnioski i rekomendacje płynące z doświadczeń badawczych Uniwersytetu Jagiellońskiego w zakresie tworzenia narzędzi badawczych, procesu organizacji badań nad bezpieczeństwem osobistym w polskich uczelniach oraz projektowania zmian i usprawnień w badanym obszarze.
