Rozwój technologiczny, powszechna komputeryzacja i dostęp do Internetu wraz z procesami globalizacyjnymi otworzył nowe możliwości dla medycyny i opieki zdrowotnej. Przekształcenia te są daleko idące – od nowych możliwości diagnostyki i leczenia pacjentów, przez system zbierania i gromadzenia danych, konsultacji medycznych, działań z zakresu edukacji zdrowotnej, aż do usług, z założenia usprawniających korzystanie z opieki zdrowotnej związanych z e-receptą czy e-skierowaniem. Według definicji Komisji Europejskiej, e-medycyna definiowania jest jako wykorzystanie nowoczesnych technologii komunikacyjnych w celu sprostania potrzebom mieszkańców, pacjentów, ekspertów medycznych, osób odpowiedzialnych za dostarczanie usług medycznych oraz prawodawców. Choć założenia e-medycyny nie niosą ze sobą założeń dyskryminacyjnych czy pogłębiających nierówności, pojawia się wątpliwości o możliwości równego korzystania z dobrodziejstw i szans, jakie daje e-medycyna. Biorąc pod uwagę perspektywę pacjentów, autor zadaje pytanie i analizuje jakie zmienne mogą zwiększać lub ograniczać gotowość korzystania z e-medycyny i tym samym przyczyniać się do dysproporcji w tym zakresie. Jakie są możliwości zmiany tej sytuacji i czy sami pacjenci są gotowi i widzą potrzebę przeciwdziałania owym dysproporcjom.