Dla polskiego pola sztuki socrealizm stał się pustym znaczącym wypełnianym treściami, zmieniającymi się w zależności od momentu historycznego, przekraczającym kolejne etapy PRL-u i potransformacyjnej historii Polski. Dotychczasowe badania nad socrealizmem koncentrowały się na historycznym czasie dominacji tej doktryny, ja jednak proponuję przesunięcie perspektywy badań nad socrealizmem z przełomu lat 40. i 50. na długie trwanie procesów aż do współczesności. W referacie przedstawię propozycję nowego podejścia do badania czasopiśmiennictwa artystycznego oraz interpretację wyników z wykorzystaniem praktyk i teorii nauk społecznych.
W referacie podejmę kwestie pamiętania i zapominania w polskim polu sztuki na podstawie analizy ilościowej zawartości dwóch czasopism o centralnej pozycji w polu: “Przeglądu Artystycznego” (1946-1973) i “Sztuki” (1973-1990). Ilościowa analiza źródeł historycznych pozwoli ujawnić w jaki sposób konstruowane są hegemoniczne interpretacje przeszłości. Zastosowana zostanie metoda makroanalizy, która zamiast pojedynczych tekstów skupia się na badaniu ich zbiorów, dzięki czemu ujawnia szersze procesy wytwarzania dyskursu. Wyniki przeprowadzonego badania ujawnią, kiedy na łamy prasy artystycznej socrealizm wracał, a kiedy z nich znikał. Aby połączyć obserwację tej dynamiki z odpowiedzią na pytanie o to, jak relacje w polu oraz szersze procesy społeczno-polityczne na nią wpływały, zastosuję kategorie rozwijane w ramach badań postkolonialnych.
