Pandemia COVID-19 i wprowadzane w związku z nią od roku 2020 liczne ograniczenia działalności gospodarczej i kulturalnej, w tym ograniczenia działalności organizacji świadczących usługi w dziedzinie kultury fizycznej w Polsce spowodowały wyraźne zmniejszenie poziomu uczestnictwa Polaków w sporcie i rekreacji ruchowej oraz ich ogólnej aktywności fizycznej. O negatywnych skutkach pandemii COVID-19 dla aktywności fizycznej i sportowo-rekreacyjnej Polaków świadczą m.in. dane dotyczące ograniczonej działalności organizacji kultury fizycznej, zmniejszonej liczby zorganizowanych imprez sportowych i ich uczestników (m.in. GUS 2021), redukcji wydatków gospodarstw domowych na zajęcia sportowo-rekreacyjne dzieci (CBOS 2020), czy też informacje na temat ograniczonej działalności klubów fitness. Wszystkie te dane wskazują na wyhamowanie wieloletniego pozytywnego wzrostowego trendu uczestnictwa Polaków w sporcie i rekreacji ruchowej oraz pozytywnego systematycznego rozwoju sektora kultury fizycznej, który obserwujemy od około dwóch dekad, i który doprowadził do tego, że polskie społeczeństwo (z uczestnictwem około połowy społeczeństwa w sporcie i rekreacji ruchowej) znalazło się w środku stawki państw UE w tej dziedzinie.

Zdrowotne skutki pandemii w tym zakresie możemy jako społeczeństwo odczuwać z opóźnieniem przez wiele kolejnych lat i lub dekad i będą one miały negatywny wpływ zarówno na aktywność zawodową, zapotrzebowanie na usługi służby zdrowia, jak i na zdolności obronne kraju. Pandemia COVID-19 uwypukliła społeczny wymiar i znaczenie aktywności fizycznej oraz sportu i rekreacji ruchowej dla prawidłowego funkcjonowania społeczeństwa i poszczególnych jego członków w wymiarze dobrostanu społecznego, psychicznego i fizycznego.

Skutki pandemii dla amatorskiej aktywności sportowej i uczestnictwa w rekreacji ruchowej były w różnym stopniu odczuwane przez różne grupy społeczne. Pandemia w większym stopniu negatywnie wpływa na styl spędzania czasu wolnego klasy wyższej (ruchliwość i wysoka aktywność) niż klasy niższej. W większym stopniu pandemia dotykała mieszkańców miast, bardziej aktywnych w sporcie i rekreacji od mieszkańców wsi i częściej korzystający z obiektów i usług sportowych (szczególnie typu fitness). Wydaje się, że jej negatywne skutki w zakresie uczestnictwa w sporcie i rekreacji ruchowej były także bardziej widoczne w przypadku kobiet niż mężczyzn oraz bardziej dotyka rodzin z młodszymi dziećmi.

Warunki pandemiczne spowodowały też przekształcenia sposobu wykorzystania czasu wolnego i realizacji praktyk sportowych. Można w tym przypadku mówić o swoistym ponowoczesnym przyspieszeniu. Wśród nasilających się w okresie pandemii tendencji uczestnictwa w sporcie i rekreacji ruchowej można było dostrzec m.in. zwrot zainteresowań w kierunku sportu rekreacyjno-zdrowotnego, postępujący kryzys tradycyjnej formy sportu klubowego oraz proces indywidualizacji praktyk sportowych i zapotrzebowanie na większą elastyczność dotyczącą czasu uprawiania sportu i dyscypliny sportowej. Zwiększyła się także popularność nowych sportów „alternatywnych”, “przestrzennych”, sportów ekstremalnych, co wiązało się ze zjawiskiem kompensacji i poszukiwaniem nowych doznań i walka z pandemiczną nudą.

Choć skutki pandemii dla poziomu aktywności fizycznej Polaków, w tym aktywności sportowo-rekreacyjnej, są z pewnością negatywne w wymiarze ilościowym, pandemia stworzyła także szansę na przewartościowanie znaczenia rekreacji ruchowej i sportu oraz szkolnego wychowania fizycznego, zwróciła uwagę na konieczność wzmocnienia wychowawczej, a nie tylko usprawniającej funkcji wychowania fizycznego w szkołach i przygotowanie do radzenia sobie w sytuacji zewnętrznych ograniczeń aktywności. Zwróciła także uwagę na potrzebę jeszcze większego zwracania uwagi przez publicznych i prywatnych usługodawców w zakresie sportu i rekreacji ruchowej na zmieniające się potrzeby społeczne w tym zakresie.