Żywienie niemowląt stanowi obszar, w którym przenikanie się prywatności i polityczności rodzicielstwa jest szczególnie dobrze widoczne. Polityka państwa, przynajmniej na poziomie deklaratywnym, nakierowana jest na ochronę karmienia piersią, jako najoptymalniejszego sposobu żywienia niemowląt. Proste stwierdzenie WHO i UNICEF-u (2003) „większość kobiet może i powinna karmić piersią” nie oddaje jednak złożonej rzeczywistości społecznej współczesnych rodziców i opiekunów, wśród których nie wszyscy mogą lub chcą karmić piersią. W Polsce, podobnie jak w wielu innych miejscach na świecie, coraz popularniejsze staje się dzielenie mlekiem ludzkim: zarówno sformalizowane, za pośrednictwem profesjonalnego banku mleka, jak i nieformalne, w przestrzeni mediów społecznościowych. Praktyki związane z dzieleniem się mlekiem ludzkim – nieformalny milksharing, donacja do banku mleka czy sprzedaż – stanowią zarówno intymną decyzję zaangażowanych w nie jednostek, jak również część sfery publicznej i politycznej agendy. Banki mleka ludzkiego stanowią często element publicznego systemu opieki zdrowotnej, a dostęp do mleka pochodzącego od zdrowej, przebadanej dawczyni wobec braku mleka biologicznej matki dla pewnych grup niemowląt stanowi element postępowania terapeutycznego. Nieformalny milksharing podlega procesom wewnętrznej regulacji i kontroli społecznej ze strony uczestników tej praktyki. Jednocześnie bywa publicznie krytykowany jako potencjalnie niebezpieczny proceder.
Celem wystąpienia jest opis instytucjonalnych i społecznych wymiarów dzielenia się mlekiem ludzkim w Polsce. Przedstawione zostaną wyniki analiz dokumentów źródłowych w celu opisu, w jaki sposób państwo ingeruje w te praktyki, a także wywiadów eksperckich z osobami pracującymi w sektorze opieki nad matką i dzieckiem, nakierowane na odpowiedź na pytanie na ile te działania państwa są skuteczne, a także z jakimi problemami społecznymi się wiążą.