Punktem wyjścia do dyskusji jest perspektywa jednostek i grup działających w warunkach ontologicznej niepewności. Tę ostatnią rozumiemy za M. Marody jako rozbicie ról społecznych w ich funkcji formowania jednostkowej tożsamości oraz narastającą świadomość umowności kulturowo konstruowanych światów, w ramach których poruszają się partnerzy interakcji. Niepewność, wzmocniona przez pandemię, staje się konstytutywną cechą ponowoczesnego życia społecznego. Jednocześnie zmienność i płynność struktur społecznych wyznaczają zupełnie nowe sposoby redukowania niepewności poprzez: refleksyjność aktorów społecznych, ich konkurowanie o pozycje i dobra, wymianę doświadczeń i kooperację dla osiągania sprawstwa w kreowaniu porządku społecznego na różnych poziomach. Sesja semi-plenarna będzie propozycją teoretycznego ujęcia tych procesów, a jej ramy wyznaczą kluczowe pytania: Jakim presjom poddawane są jednostki i grupy w codziennym życiu rodzinnym, życiu zawodowym i prawach reprodukcyjnych? Jakich odpowiedzi na te presje udzielają? Jakimi zasobami dysponują, jakie zasoby i w jaki sposób uruchamiają, jakie typy działań sprawczych podejmują i co je różni? W jaki sposób wytwarzana jest wspólnota, sieci społecznego kapitału i społecznego współdziałania? Jak doświadczenia niepewności i wydarzenia ostatnich lat – pandemia, nowe, częściowo związane z nią polityki publiczne, a także nowe restrykcje dotykające wielu obszarów życia: rodzinnego, zawodowego i zdrowia reprodukcyjnego – przyczyniają się do tworzenia porządku społecznego w warunkach niepewności. Interesować nas będzie również, jak systemy eksperckie, w tym ekspertyza nauk społecznych, wspierają rozumienie i rozpoznawanie sprawczości w społeczeństwie doświadczającym nowych rodzajów niepewności wywołanych pandemią. Czy ekspertyza naukowa jest nadal liczącą się kategorią w życiu społecznym i czy odgrywa rolę objaśniającą w dynamicznie i nieprzewidywalnie zmieniającej się rzeczywistości?