W referacie tym chciałabym przedstawić swój artykuł o niemożności przemieszczania się i podróżowania podczas pandemii koronawirusa i odczuciach z tym związanych z perspektywy socjologii podróży (Podróże, kontakty międzykulturowe, czas i przestrzeń w dobie pandemii. Refleksje i wspomnienia słowami autorek i autorów dzienników pandemicznych [w:] Dzienniki stanu pandemii, red. W. Gumuła, Nomos, Instytut Literatury, Kraków 2021). Artykuł powstał na podstawie pamiętników pandemicznych, które zostały przysłane na konkurs do Instytutu Literatury w 2020 roku. Wątek tęsknoty za podróżami wybrzmiał w wielu pamiętnikach tak, że stał się czymś porządkującym rzeczywistość: wspomnienia podróży i ich planowanie jako strukturyzowanie czasu. Wątek innego odczuwania czasu i przestrzeni wypełnia wiele refleksji osób zamkniętych w domach podczas pandemii. Wyjazdy, turystyka, wakacje to coś, na co ludzie czekają cały rok, żeby odpocząć po pracy. „Przeciwstawienie turystyki i pracy to część bardziej podstawowej opozycji: sacrum i profanum. Przeciwstawienie „świętych wakacji” i „świeckiej codzienności” ułatwia percepcję upływu czasu. Oddaje to nasz język. Zamiast podawać daty, mówimy, że coś było „w tym roku, gdy byliśmy w Rzymie” albo „to był nasz ostatni dzień w Paryżu”. Podróż jest symbolicznym modelem życia. (…) Dla indywidualistycznie zorientowanych ludzi Zachodu wakacje są na ogół lepszą częścią życia.” Dlatego tak dotkliwie ludzie odczuwają zamknięcie w domach, ponieważ są skazani na rutynę, codzienność, szarość dnia bez możliwości wyjazdu, podróży, nowych wrażeń w drodze.
Chciałabym oddać uczucia autorów pamiętników, dlatego też posługuję się ich słowami, ażeby mogli opowiedzieć sami o sobie. Ukazuję rzeczywistość ich oczami, cytuję ich opowieści o ich życiu, ich wspomnienia i plany na przyszłość, które oscylują wokół podróży, czasu wolnego, urlopu, wyjazdów, wycieczek i wypraw dalekich i bliskich.