W wystąpieniu mam zamiar przedstawić charakterystyczne cechy pola wczesnej polskiej socjologii. Najpierw postaram się określić historyczną genezę tego pola, a w tym jego wzrastającą względną autonomię. Następnie opisane zostaną własności konstytutywne socjologicznego mikrokosmosu – jego główny kapitał symboliczny (uznanie) oraz zależność od metapola władzy (tj. polityki do 1918 imperialnej, a później narodowej). We wnioskach zwrócę uwagę na zmieniające się wraz z dynamiką pola priorytety uznania (pozycje akademickie, redakcje, organizacje ponad i pozauniwersyteckie) oraz relacje polskiego pola socjologicznego z pozostałymi polami nauk społecznych i filozofii. Moja teza zakłada że ówczesna polska socjologia nie zdołała się głęboko zinstytucjonalizować (m.in przez kosmopolityzm i nie dbanie o precyzyjne wytyczenie granic dyscyplinarnych). Mimo to odegrała ona doniosłą rolę jako awangarda intelektualna i po 1945 roku została odtworzona w niemal dokładnie takim samym kształcie jak jej międzywojenna postać epistemologiczna i organizacyjna.