Fundamentalne dla klasycznej socjologii zmagania z opisem głębokich przemian towarzyszących rewolucji przemysłowej, erze kolonialnej i rozwojowi światowego handlu wieków XVII, XIX i początków XX zaowocowały wypracowaniem osnowy teoretycznej i pojęciowej rodzącej się dyscypliny naukowej. Terminy takie jak modernizacja, kapitalizm, wspólnota czy tradycja okazały się jednak niewystarczające z perspektywy socjologów drugiej połowy XX i początków XXI wieku. Akcentując nieprzystawalność kanonicznych ujęć teoretycznych w dobie pogłębiania i modyfikacji opisanych wcześniej procesów społecznych, wielu teoretyków zwróciło się w stronę aktualizacji słownika dyscypliny; modernizacja okazała się być refleksyjna, nowoczesność zaś– płynna lub późna. Opierając się na badaniach świątecznych rytuałów wymian prezentowych zwracam uwagę na współczesną żywotność kategorii wypracowanych na gruncie klasycznych teorii społecznych– w szczególności na poczucie gruntownego zerwania i straty określające zarówno kierunek namysłu teoretycznego, jak i potoczne doświadczenie nowoczesności. Poprzez odniesienie do prac z zakresu ekonomii daru, wzorców wymiany, pamięci zbiorowej i podstaw więzi społecznej staram się pokazać aktualność problematyki poruszanej klasyków nauk społecznych, użyteczność wykorzystywanych przez nich pojęć i języka oraz potencjał łączenia perspektywy socjologicznej z antropologiczną. Punkt wyjścia dla tych rozważań stanowią pojawiające się w przeprowadzonych wywiadach dotyczących prezentów oraz świąt Bożego Narodzenia odwołania do współczesnego znaczenia tradycji, oraz wynikających z przynależnych im form społecznych napięć między realizacją wartości wspólnotowych i indywidualistycznych.