Kształtowanie się ideologii Narodowej Demokracji pod koniec XIX wieku można postrzegać jako próbę udzielenia nowej odpowiedzi na zależność Polski i jej podporządkowaną pozycję w światowej polityce i w globalnej gospodarce kapitalistycznej. Najważniejszą cechą endecji był jej „zwrot ku dyscyplinie”, ku wizji hierarchicznej, zdyscyplinowanej wspólnoty zorganizowanej zgodnie z zasadami integralnego nacjonalizmu. W swoim wystąpieniu chcę się skupić na roli męskości w politycznej wyobraźni Narodowej Demokracji. Polska marzeń narodowych demokratów była wyobrażana jako Polska hegemonicznie męska. Nie była to już bezsilna i niewinna kobieta, broniona przez swoich synów, jak to miało miejsce w wizjach polskich romantyków pierwszej połowy XIX wieku. Wizerunek „męskiej Polski” łączył ciało polskiego narodu z projektem kolonialnym (dlatego narodowi demokraci uznawali Brytyjczyków za swój najważniejszy wzór) i miał być środkiem do osiągnięcia dominacji w socjaldarwinowskiej rywalizacji między narodami. W swoim referacie opiszę ten wizerunek na przykładzie stosunku narodowych demokratów do fali migracji chłopów z Polski zaborowej (próby zorganizowania tej fali można uznać za ćwiczenie z ekspansji kolonialnej). Zastanowię się nad konsekwencjami, jakie wizerunek „męskiej Polski” mógł mieć dla kobiet i ich pozycji w myśli endeckiej (do pewnego stopnia znajdowało się w niej też miejsce dla „męskich” kobiet). Pozwoli mi to naszkicować obraz lokalnej, środkowoeuropejskiej wersji imperialnej męskości, pełnej paradoksów, a jednocześnie zbieżnej z wizerunkami ciała narodu tworzących się w ramach ideologii integralnych nacjonalizmów z innych krajów Europy Środkowo-Wschodniej.