Pandemia COVID-19 wywarła znaczący wpływ na ruch turystyczny na całym świecie. Obserwowane bezpośrednie i pośrednie jej skutki nie były jednak wyłącznie konsekwencjami ludzkich obaw o zdrowie i życie oraz wynikającymi z nich reakcjami obronnymi, takimi jak samoizolacja i zachowanie dystansu społecznego. W dużej mierze kryzys był spowodowany formalnymi restrykcjami nałożonymi przez rządy krajowe i odpowiednie służby, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się koronawirusa. W rezultacie, od wybuchu pandemii w światowym ruchu turystycznym można było zaobserwować dwie główne zmieniające się tendencje: przesunięcie popytu z turystyki miejskiej na wiejską oraz przesunięcie z podróży zagranicznych na krajowe. Wymogi bezpiecznych modeli turystyki w dobie COVID-19, unikania zatłoczonych miejscowości i zapewniania indywidualnych typów zakwaterowania, spełniają w dużej mierze tzw. drugie domy (domy letniskowe, wakacyjne). Z tych powodów, ta szczególna forma mobilności i wypoczynku, przyciąga uwagę użytkowników i przyszłych właścicieli w czasie pandemii. Co istotne, jako że pandemia COVID-19 stała się nieodłączną częścią codziennego życia, nowa rzeczywistość wymusiła zmianę celu pobytu właścicieli drugich domów, tj. z rekreacyjnego na związany z wykonywaniem pracy lub z utrzymaniem/uzyskaniem poczucia bezpieczeństwa (poszukiwanie azylu). Zmiana wzorca mobilności i celu pobytu może w niektórych przypadkach doprowadzić do czasowej zamiany ról domów stałych i sezonowych.
Celem wystąpienia jest przedstawienie wyników badań empirycznych dotyczącychzmian wzorców mobilności w czasie pandemii COVID-19 przeprowadzonych wśród właścicieli drugich domów w Polsce, a także rozważania na temat potencjalnych zmian w użytkowaniu domów stałych w dłuższej perspektywie.
