Sesja ukazuje dwa spojrzenia na COVID-19: perspektywę życia codziennego zwykłych obywateli ujawnianą w dokumentach osobistych (pamiętnikach z czasu pandemii) oraz refleksję socjologa, pełniącego w tym czasie rolę eksperta w opiniotwórczym, interdyscyplinarnym zespole naukowym. Zestawienie tych dwóch narracji jest okazją do refleksji nad relacjami potocznych i eksperckich doświadczeń pandemii, obrazów pandemicznej rzeczywistości, przeżywanych emocji, uznawanychwartości, realizowanych strategii. Każda z tych narracji jest też autonomicznym obszarem socjologicznych poszukiwań, wykraczających poza kwestię choroby i COVID-19. Jeden grupuje zagadnienia dotyczące miejsca nauki (instytucji, wiedzy naukowej, naukowców) w społeczeństwie w sytuacji ryzyka/kryzysu, w tym socjologii na tle innych dyscyplin, inaczej usytuowanych w społeczeństwie (także w relacji do polityki). Drugi to socjologia codzienności – kwestie jakości i sensu życia, możliwości spełnienia aspiracji i planów, poczucia bezpieczeństwa w systemie społecznym, jakości więzi społecznych oraz nierówności w tych sferach. Pandemia nie tylko generuje, ale też pomaga wyraźniej dostrzec wiele problemów w tych sferach.