Profesor Uniwersytetu Łódzkiego, kierownik Zakładu Badań Komunikacji Społecznej w Instytucie Socjologii UŁ, przewodniczący rady Konsorcjum Naukowego Analiza Dyskursu, redaktor naczelny Przeglądu Socjologicznego, redaktor serii wydawniczej Biblioteka Dyskursu Publicznego, członek Komitetu Nauk o Mediach i Komunikacji Społecznej PAN. Główne zainteresowania naukowe: analiza dyskursu publicznego, współczesne teorie społeczne, zagadnienia komunikowania i demokracji oraz badania nad „językiem wrogości”. Wybrane publikacje: Rytualny chaos. Studium dyskursu publicznego, 1997 (razem z S. Kowalskim i A. Piotrowskim); Öffentliche Kommunikation und Rechtsextremismus, 2005; Dyskurs elit symbolicznych. Próba diagnozy, 2014 (razem z K. Franczakiem, M. Nowicką i J. Stachowiakiem); Polskie sprawy 1945-2015. Warsztaty analizy dyskursu, 2017 (razem z A. Horolets, K. Podemskim i D. Rancew-Sikorą); Analiza dyskursu publicznego. Przegląd metod i perspektyw badawczych, 2017 (razem z M. Otrockim, T. Piekotem i J. Stachowiakiem).
Ambiwalentna funkcja kwantyfikacji nauk społecznych
Kwantyfikacja nauk społecznych stała się na tyle rutynowa, że traktowana jest często jako oczywistość. Wielość użytkowych korzyści płynących ze stosowania metod ilościowych zwykle nie sprzyja spokojnemu i obiektywnemu namysłowi nad kwantyfikacją. W referacie zostaną przedstawione dwa główne warianty krytycznych analiz procesu kwantyfikacji nauk społecznych. Wpisują się one w formułę krytycyzmu poznawczego i krytycyzmu politycznego, na różne sposoby określając źródła i funkcje kwantyfikacji. Wydaje się, że obydwa krytyczne spojrzenie mogłyby przyczynić się do wzrostu metodologicznej samoświadomości nauk społecznych.