Anna Nacher

Dr hab. Anna Nacher, prof. UJ, Fulbright alumna, kulturoznawczyni, pracuje w Instytucie Sztuk Audiowizualnych UJ. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się na sztuce współczesnej i sztuce nowych mediów, kulturze cyfrowej, literaturze elektronicznej, teorii feministycznej oraz humanistyce ekologicznej.  W 2019 roku wykładała gościnnie jako Fulbright Scholar-in-Residence w Winona State University w USA (Creative Digital Media). Kieruje programem doktorskim w dyscyplinie nauki o sztuce w Szkole Doktorskiej Nauk Humanistycznych UJ. Ma na koncie trzy książki autorskie, liczne publikacje w Polsce i zagranicą, najnowsza publikacja to artykuł “#BlackProtest from the web to the streets and back: Feminist digital activism in Poland and narrative potential of the hashtag” w European Journal of Women’s Studies. 

Redaktor naczelna Przeglądu Kulturoznawczego oraz członkini redakcji międzynarodowego czasopisma akademickiego wydawanego online, Electronic Book Review – ebr https://electronicbookreview.com/. Członkini Board of Directors Electronic Literature Organization oraz zastępczyni przewodniczącej Komitetu Nauk o Kulturze Polskiej Akademii Nauk. Od 2021 roku współpracuje z Victorią Vesną i University of California Los Angeles Sci|Art Center jako artist-in-residence (Getty grant), wynikiem współpracy jest aktualny projekt Breath Library. Współprowadzi Biotop Lechnica, ośrodek permakulturowy na słowackim Zamagurzu (wraz z Markiem Styczyńskim).

Prócz działalności naukowej realizuje własne projekty muzyczne (m.in. Projekt Karpaty Magiczne wraz z Markiem Styczyńskim oraz solowe projekty field recordingowe).

Abstrakty wystąpień

Biotop Lechnica – post-dzikość i ekologia pokrewieństwa

Etnobotanik Rarámuri z Meksyku, Enrique Salmón, pisze o tym, że lud, z którego się wywodzi, nie zna słowa na określenie „dzikości” („wild” i „wildness’) (Salmón, 2017). Samo przeciwstawienie nieskażonej natury kulturze i technice mającej moc przekształcania środowiska jest dzieckiem zachodniej przemysłowej nowoczesności – m.in. Latour i Haraway pokazali nam także, jakie są stawki utrzymywania tej matrycy podziałów i niechęć do bytów nie-niewinnych i hybrydowych. Współtworzony przez nas od ośmiu lat Biotop Lechnica, został oparty w głównej mierze na zasadach projektowania permakulturowego, zmodyfikowanych przez Marka Styczyńskiego na potrzeby warunków związanych z górskim położeniem (blisko 500 m n.p.m.) oraz warunkami kryzysu klimatycznego (zaznaczającego się przede wszystkim olbrzymią nierównowagą wodną) (Nacher, 2018). Chcemy pokazać Biotop Lechnica jako laboratorium ekologii pokrewieństwa (kincentric ecology) (Salmón, 2017; Hausdoerffer, 2021), w której centrum sytuuje się współbycie i współdziałanie z innymi istotami o zróżnicowanym statusie ontologicznym (roślinami, zwierzętami, glebą, krajobrazem, ale także mikrohistorią miejsca i lokalnymi opowieściami). Projektowanie permakulturowe i ekologia pokrewieństwa nie tylko pozwalają wyjść poza dychotomie natura/kultura, ale także wyraźniej zobaczyć ich usytuowany i skonstruowany charakter. Dzięki temu z kolei możliwe staje się nieortodoksyjne i skuteczne działanie na rzecz zmiany w warunkach katastrofy klimatycznej, w ramach swoistej „misji bez misji” (Nacher, 2019). Zmiana ta może być bardzo lokalna, ale jednocześnie staje się częścią zbioru scenariuszy przyszłości opartych na transdyscyplinarnym ruchu ponad kategorialnymi podziałami – w tym tymi oddzielającymi academię od jej społecznego i środowiskowego (environmental) zewnętrza. 

Skip to content